طراحی تاسیسات استخر( بخش دوم )

تصفیه فاضلاب بیمارستانی

ضمن بک واش ، ماده ی صافی از روی المان ها شسته می شود و لذا باید دوباره جایگزین گردد . جریان آب بک واش باید در یک چاهک باز تخلیه گردیده و از آن جا تحت نیروی ثقل با توسط یک پمپ به یک مجرای باز فاضلاب ریخته شود .

چنانچه باقی ماندن آب حاصل از بک واش در داخل چاهک مجاز باشد ، خاک سیلیسی موجود در آن ته نشین می گردد و می توان آن را جمع آوری کرده و مجدداً داخل تغذیه کننده ریخت و مورد استفاده قرار داد . اما با این کار طول سیکل تصفیه کاهش می یابد ، لذا بازیابی خاک سیلیسی موجود در پساب حاصل از بک واش تنها در نقطه ای عملی است که هزینه های مربوط به بک واش ، زیاد افزایش نیابد و تنها اپراتور استخر می تواند این نقطه را تعیین کند .

مزایای استفاده از فیلترهای خاک سیلیسی

برای استخر های شنا مشهود است . این فیلترها بلحاظ بیشتر بودن شدت جریان مجاز واین واقعیت که مساحت فیلتر همان مساحت المنتهای عمودی است به سطح ته نشین کمتری نیاز دارند . این در حالی است که فیلترهای ماسه ای به سطح نشیمن معادل سطحی که با شدت جریان کمتر محاسبه می شود نیازمندند . مضافا ًحذف منعقد کننده ها و قلیاها از سیستم دیاتومیت ، نیاز به کنترل شیمیایی و وسایل اضافی را کاهش داده و از مشکلات نگهداری سیستم خواهد کاست . راندمان فیلترهای ماسه ای و خاک سیلیسی تقریباً یکسان است .

پوسته ی ( محفظه ی المنتها ) باید از فولاد کلاس 8 مناسب برای تحمل 150 psi  فشار آب ضمن کار سیستم و فشار تست 225 psi  باشد . این فشار معکوس است که هنگام بکواش فیلتر ایجاد می شود . بمنظور جلوگیری از خوردگی پوسته می باید سطح داخل ان با پلاستیک پوشش داده شود . چنانچه احتمال واکنش الکترولیتی وجد داشته باشد ، باید پوسته اتصال زمین شده و بجای یکی از المنتها یک میله ی آند منیزیمی نصب گردد . این میله ی آند باید هر چند وقت یکبار مورد بررسی و بازبینی قرار گیرد چرا که اینک بجای پوسته ، این المنت در معرض خوردگی ناشی از واکنش الکترولیتی قرار دارد . در طول دوام پوسته ، باید هر زمان لازم باشد میله را تعویض نمود .

به این ترتیب با دانستن اندازه ی تجهیزات و فضای مورد لزوم جهت نصب عامل تعیین کننده در تصمیم گیری و گزینش سیستم تصفیه ، ملاحضات اقتصادی است که تنها به نظر طراح یا کارفرما با توجه به موقعیت استخر ، بستگی دارد .

ورودی های استخر :

هدف ورودی ها ، توزیع آب در استخر است بگونه ای که یک لایه ی رسوبی از کلر در سراسر بدنه ی استخر باقی بماند . این ورودی ها باید روی چهار وجه استخر به فواصل 20 تا 30 فوت ، تعبیه گردند . در تعیین محل این ورودی ها ، باید دقت نمود که در گوشه های استخر مناطق مرده ایجاد نگردد . می توان ورودی ها را در نزدیکی گوشه های استخر و بگونه ای تعبیه نمود که آب بطور مماس بر دیواره ی مجاور جریان یافته و یک گردش مارپیچی حاصل آید تا تخلیط آب ورودی با آب موجود سریعتر صورت گیرد .

شیوه ی دیگر برای توزیع موثر و مطمئن آب تصفیه شده در استخر ، استفاده از خروجی های تخلیه ی آب به عنوان ورودی و آبروهای تخلیه ی کفاب به عنوان خروجی است . نتیجه ی این امر ، ایجاد یک جریان شعاعی از کف استخر به سمت بالا و کفابروها و تسهیل و تسریع خروج مواد شناور در آب است . این روش دوم از نظر تئوریک صحیح است اما مشکلات بزرگی را در طراحی ایجاد می کند . در چنین سیستمی لازم است از یک سرریز اضافی در بالای خط کفابرو استفاده نمود که قادر به سرریز آب استخر به مجرای فاضلاب در طول زمان پیک بار استحمامی ، باشد . اما زمانی که پیک بار استحمامی فرو نشت ، سطح آب استخر پایین می آید و چانچه به زیر خط کفابرو برسد ، گردش آب استخر متوقف خواهد شد .

شدت جریان از هر ورودی باید بر اساس میزان آب مورد نیاز برای گردش در هر منطقه ی استخر تعیین گردد . بعنوان مثال ، چنانچه بخش دیگری به تمرین شناگران مبتدی اختصاص دارد ، براحتی می توان دریافت که تعداد شناگران در بخش تمرین مبتدی ها بیشتر از بخش دیگر است .

و از این رو آب در این قسمت سریعتر آلوده می شود و باید زودتر تعویض گردد . این مستلزم جریان یافت مقدار بیشتری آب از ورودی ها این بخش از استخر است . بطور کلی سطح آزاد در صفحه ی ورودی باید حداقل معادل سطح مقطع لوله ی رفت آب به ورودی باشد جهت حصول اطمینان از جریان مطوب اب در هر بخش استخر ، باید روی هر ورودی شیرهایی نصب نمود برای این کار می توان از ورودی قابل تنظیم بجای شیر استفاده نمود .